در دهه شصت فست فود به شکل امروزی وجود نداشت. پیتزا پدیده جدیدی بود و به علت اینکه پنیر پیتزا در داخل کشور ساخته نمی شد، تهیه پیتزا کار راحتی نبود. البته پیتزا فروشی ها بتدریج راه افتادند اما تنوع منو آنها محدود بود حتی در بعضی از آنها فقط پیتزا موجود بود یعنی یک مدل بیشتر پیتزا نداشتند. سال 64 در یک ساندویچ فروشی که پیتزا هم می فروخت به هنگام آوردن پیتزا نان هم آورد که وقتی پرسیدم چرا گفت بیشتر مشتری ها با پیتزا نان می خورند!. بهر حال این وضعیت پیتزا بود. اما ساندویچ وضع دیگری داشت ساندویچ از قبل از انقلاب جا افتاده بود ولی تنوع الان را نداشت. در مجموع دو نوع کالباس خشک و مارتادلا وجود داشت و دو نوع سوسیس معمولی وآلمانی. مخلفات هم گوجه و خیار شور بود. بعضی از ساندوچ فروشی های معروف از پیاز و جعفری هم استفاده می کردند اما از کاهو و کلم و سایر مخلفات خبری نبود. در سالهای جنگ که بعضی وقتها که گوجه و خیارشور گیر نمی آمد مخلفاتی مثل کاهو، کلم، سبزی، فلفل و ترشی و سس هم استفاده می شد. دیگر ساندویچهای متداول عبارت بودند از همبرگر، تخم مرغ، کوکو سبزی و سیب زمینی، جگر، مغز، زبان که این سه تای آخر را هرجایی نداشت. چیزبرگر هم به همان علت کمبود پنیر آن متداول نبود. یک ساندویچ محبوب سالهای دهه شصت سوسیس بندری بود. سوسیس بندری ترکیبی از سوسیس و سیب زمینی پخته به همراه سس فلفل بود که در حقیقت برای ارزان شدن ساندویچ اختراع شده بود ولی بعدا به خاطر طعم آن طرفدار بسیار پیدا کرد. ساندویچ مرغ بعلت کوپنی بودن مرغ در زمان جنگ منقرض شد و ساندویچ الویه هم با سوسیس و کالباس تهیه می گردید، در حالیکه قبل از جنگ از مرغ برای آن استفاده می کردند.
نان ساندویچها، نان سفید بود که نسبت به باگت های امروزی کوچکتر و نازک تر تهیه می شد. تعدادی از مشتریان ساندویچ خود را دو نانه سفارش می دادند که معنی آن این بود که ساندویچ آماده در نان دومی قرار می گرفت. در بعضی از شهرهای کوچک که نان ساندویچ موجود نبود از نان بربری یا نان تافتون برای ساندویچ استفاده می شد. با رونق نان فانتزی پای باگت به ساندویچ فروشی ها باز شد. نان همبرگر اما از قدیم الایام گرد بود و فقط وقتی نان گرد تمام می شد در نان سفید گذاشته می شد.
بعضی از ساندویچ فروشی ها ابتکاراتی را هم به خرج می دادند مثل آب پز کردن سوسیس یا سرخ کردن کالباس ویا سرو ساندیچ با لیمو و فلفل سبز. در بعضی هم برای مشتریان مخصوص خردل روسی و زیتون پرورده سرو می شد. سس مایونز بعد از جنگ به ساندویچها اضافه شد.فروش سوپ جو و سیب زمینی سرخ کرده هم برای جذب مشتری در دهه شصت آغاز شد.
فضای ساندویچ فروشی ها هم با الان متفاوت بود. به جای منو یک یخچال ویترین دار در معرض دید بود که در آن مواد ساندویچها درون سینی دیده می شد و از آنجا مشتری متوجه می شد که چه چیزی موجود است. عموما ساندویچ فروشی ها یک یا دو کانتر یا رف برای ایستاده غذا خوردن داشتند و بندرت محلی برای نشستن. ساندویچ فروشی هایی که ساندویچ را به صورت پرسی و همچنین غذاهایی مثل لوبیا و آش هم می فروختند اغذیه فروشی نام می گرفتند که چیزی بین رستوران و ساندویچ فروشی بودند.
سلام دوستان